Praca Rogala

: piec szybowy do wytapiania surówki ze wsadu składającego się z rudy żelaza z dodatkiem koksu i topników. Wielki piec ma gruszkowaty kształt dwu stożków ściętych złączonych podstawami. Cała konstrukcja ma około 40 metrów wysokości. Wsad zasypuje się od góry, przez zamykany otwór zwany gardzielą. Część pieca tworzona przez górny stożek nazywa się szybem i jest zasobnikiem surowca. Koks pełni rolę paliwa oraz reduktora tlenków żelaza. Proces palenia podtrzymywany jest powietrzem wtłaczanych szeregiem dysz usytuowanych na poziomie złączenia podstaw stożków. Topniki ułatwiają oddzielenie od metalu zawartych w rudzie zanieczyszczeń i skały płonnej. Stopiony metal zwany surówką zbiera się w części tworzonej przez stożek dolny zwanej garem. Niepożądane składniki wsadu w wyniku reakcji z topnikami i tlenem z atmosfery pieca tworzą żużel, który również spływa do gara i, jako lżejszy, unosi się na powierzchni surówki. Co pewien czas surówka i żużel odprowadzane są z pieca przez oddzielne otwory spustowe. Wydajność wielkiego pieca to 2 do ponad 10 tysięcy ton surówki na dobę. Oprócz żużla produktem ubocznym jest gaz wielkopiecowy, będący mieszaniną tlenku węgla, azotu i dwutlenku węgla.
Gaz ten, spalany w nagrzewnicach, służy do ogrzewania wdmuchiwanego powietrza, co znacznie podnosi efektywność procesu.


Wielki piec pracuje w procesie ciągłym, od rozpalenia do wygaszenia pieca upływa kilka lat, a przerwanie pracy jest zwykle wymuszone uszkodzeniem wyłożenia ogniotrwałego.
Zasada pracy i konstrukcja wielkiego pieca wywodzi się z dymarki. Przyjmuje się, że pierwsza konstrukcja, którą można by nazwać wielkim piecem, powstała około 1400 roku. Drogą eksperymentów zmieniano kształt i wymiary, węgiel drzewny który był początkowo stosowany jako paliwo zastąpiono koksem (1735). Istotnym usprawnieniem było też zastosowanie nadmuchu gorącym powietrzem (1828).

skała płonna: nieużyteczna część kopaliny użytecznej
wyłożenie, wykładzina: warstwa substancji odpornej na środowisko procesu technologicznego; w przypadku wielkiego pieca są to materiały ogniotrwałe
Temperatury w wielkim piecu [edytuj]
•    Gardziel – 200°C
•    Szyb – 400°C
•    Przestron – 800°C
•    Spad – 1200°C
•    Gar – 1800°C
   



Moja Praca

1.1
Metalurgia żelaza polega na otrzymywaniu technicznego żelaza na skalę przemysłową. Polega na wytapianiu go z rud i dalszej obróbce w procesie hutniczym.

Otrzymywanie żelaza z jego rud polega na redukcji tlenków żelaza za pomocą węgla i tlenku węgla , który jest szczególnie czynnym reduktorem , ponieważ jako gaz reaguje z tlenkami żelaza w całej objętości pieca. Szybkość redukcji wzrasta ze wzrostem temperatury , a wydzielanie produktów reakcji w stanie ciekłym sprzyja usuwaniu zanieczyszczeń , dlatego proces przeprowadza się w wysokich temperaturach w tak zwanych wielkich piecach.
Procesy metalurgiczne nie dostarczają czystego żelaza , lecz jego stopów . W hutniczym otrzymywaniu "żelaza" pierwszymi produktami jest surówka , a końcowymi stale.

1.2
Są to wielkie konstrukcje mające do 30 m wysokości i 2000 m3 pojemności. Ładowanie pieca odbywa się od góry przez urządzenie zasypowe , przez które wprowadza się: koks , rudę i topniki (dolomit, wapień) , które ze złożem rudy tworzą w piecu łatwo topliwą mieszaninę krzemianów wapnia , glinu , manganu zwaną żużlem. Koks wprowadzany do wielkiego pieca spala się w strumieniu gorącego powietrza wdmuchiwanego przez dysze. Wytworzony CO2 przechodząc przez rozżarzone warstwy koksu redukuje się do tlenku węgla.

Gorące gazy( CO i CO2) unosząc się ku górze ogrzewają wsad wielkopiecowy zsuwający się ku dołowi . Procesy zachodzące w warstwach rudy zależą od temperatury wytworzonej w dolnej strefie pieca. W najwyższych jego częściach następuje odwodnienie rudy , przy temperaturze 120-230 stopni Celcjusza . Redukcja rozpoczyna się w temperaturze 420 stopni i początkowo polega na redukcji Fe(III) do Fe(II). W miarę posuwania się ku dołowi i dalszego wzrostu temperatury następuje redukcja tlenków do metalu w temperaturze 930 stopni redukująco działa również węgiel.W miarę obsuwania się ładunku do dolnych , gorętszych części pieca , mających temp. większą niż 930 stopni, następuje stopienie żelaza i na skutek rozpuszczania się w nim węgla i innych pierwiastków powstaje stop żelaza z węglem (2,5-4,5%) oraz krzemem , fosforem , manganem. Jest to właśnie surówka - produkt wielkiego pieca.

Równocześnie z redukcją tlenków żelaza odbywa się też reakcja pomiędzy topnikami i zanieczyszczeniami rudy. W wyniku tych reakcji tworzy się ciekły żużel , który spływa w dół pieca i jako lżejszy od surówki tworzy warstwę na jej powierzchni.


1.3

KOKS jest praktycznie czystym weglem z niewielka domieszka zwiazków nieorganicznych (popiolu). Charakteryzuje sie specyficzna, porowata struktura i wysoka wytrzymaloscia mechaniczna. Glównym odbiorca koksu jest hutnictwo zelaza, poniewaz stanowi on skladnik wsadu wielkopiecowego.[img][/img]

Ostatnio edytowany przez rotfly (2007-10-23 17:47:38)

Proces wielkopiecowy stosowany do opalania nagrzewnic wielkopiecowych oraz baterii koksowniczych.
Głównym celem procesu wielkopiecowego jest produkcja surówki żelaza poprzez redukcję rud żelaza i jego wytapianie. Proces ten jest energochłonny, a głównym paliwem jest koks wielkopiecowy. Koks (wraz z rudą) stanowi jednocześnie podstawowy składnik wsadu surowcowego.
To ja Kacper tylko zapomnialem dawnego hasla do konta poczty wiec maciekzklanu to ja